Bazılarımız için yazmak; kafa açıcı, en iyi antidepresandır.

Bu benim için de böyle.

Uyku tutmaz bazen.. gördüklerin, okudukların uyutmaz..

Kalbin hızlı hızlı çarpar, nefesin kesilir.

Minik bir panik atak yoklar seni gece gece.

Çoğumuz şu zamanlar böyle değil miyiz zaten.

Depremler, darbe, pandemi savaşlar..

Ne çok yıkım gördük üst üste..

Evet birçoğumuz yaşayarak değil izleyerek şahit oldu ama hepsini teker teker tüm çıplaklığıyla deneyimledik.

Şimdi sağlıklı bir anne, kadın, eş, arkadaş aslında gerçek anlamda insan kalmaya çalışıyoruz. Mümkün mü bence hayır!

Bir noktadan sonra hepimiz tertemiz deliriyoruz arkadaşlar geçmiş olsun!

***

Sosyal medyadan kopamadığımız, takip ettiklerimiz birçok kişinin gezelim görelim, yiyelim içelim paylaşımlarıyla kafa dağıtırken ekranda kaydırdığımız parmaklarımız hoop bir bebeğin annesiyle katledilişi gerçeğini tokat gibi indiriyor yüzümüze!

Çok zor şu günlerde şahit olduğumuz onca kötülükle başa çıkmak, normalleşmeye çalışırken tahammülsüzleşmek..

Yaşamaya değer birçok şeye kör, kayıtsız kalmak, tadını çıkaramamak.

Yavrusunu öpüp koklarken vicdan azabı çeker mi insan, doyamadığı yavrusundan sonsuza dek ayrılan bir anneyi düşünerek..

Şükür ile vicdan arasında kalmak..

Tam olarak bize yaşatılan da bu değil mi?

Yıllardır bir şekilde sevincimiz kursağımızda bırakılmıyor mu?

**

İşte tam da böyle bir zamanda başlıyorum yeniden yazmaya..

Sıcak yatağımda uyumanın suçluluğu içinde..

Savaşın hayattan kopardığı canlara, bizden götürdüğü psikoloji ile..

Yarın yeni bir gün , güneş esirgemez Antalya’dan kendini, yine ısıtır içimizi, yine illaki gülümseyecek hatta kahkahalar atacak anılar ekletir bize..

Ama donuklaşan katılaşan bir tarafımız var ki o tarafı asla ısıtamayacak biliyorum..